Jiu Jitsu (JAPANS)

Allereerst is een omschrijving en definitie van jiu-jitsu (Japanse uitspraak: djoe djitsoe) op zijn plaats. Over het algemeen wordt jiu-jitsu vertaald als de ‘zachte kunst’ (ju of jiu = zacht, meegaand; jitsu = kunst, vaardigheid). Hoewel jiu-jitsu op het eerste gezicht niet ‘zacht’ over komt als je een training of demonstratie ziet, schuilt er toch een grote mate van waarheid in deze vertaling. Een jiu-jitsuka (beoefenaar van jiu-jitsu) zal bij een aanval er de voorkeur aan geven om mee te gaan in de beweging van de aanvaller. Een karateka, bijvoorbeeld, zal een aanval blokkeren en plaatst dan een tegenstoot. Dit is een vrij harde vorm van verdedigen. Jiu-jitsu is er op gericht om de energie van de aanval te gebruiken. Als je bijvoorbeeld geduwd wordt kun je de voorwaartse energie die op je wordt uitgeoefend gebruiken om een heupworp in te zetten en zo de aanvaller (uke) te vloeren. In plaats van tegengas te geven ga je mee in de beweging waarna je door een worp, klem of atemi (trap of stoot) de situatie in jouw voordeel beslist. Een allesomvattende definitie van jiu-jitsu is lastig te formuleren. Hoewel jiu-jitsu gericht is op zelfverdediging komen er ook aspecten in voor die voor offensieve doeleinden kunnen worden gebruikt. Voor het 2e dan examen moet je bijvoorbeeld overnames laten zien waarbij de aanvaller wint. Soms is de aanval ook de beste verdediging (bijvoorbeeld bij meerdere tegenstanders). Hoewel we meestal ongewapend werken moeten we ons ook kunnen verdedigen tegen aanvallers met wapens (bijvoorbeeld stok of mes). Het is vaak ook handig om zelf om te kunnen gaan met deze wapens. De stok die je van een uitgeschakelde aanvaller hebt afgepakt kun je gebruiken tegen andere aanvallers. Serge Mol geeft in zijn boek ‘Classical fighting arts of Japan’ een goede omschrijving van het traditionele jiu-jitsu: ‘A method of close combat, either unarmed or employing minor weapons, that can be used in defensive or offensive ways, to subdue one or more unarmed or armed opponents.’ Maar het moderne jiu-jitsu omvat voor een belangrijk deel ook sportieve competitie. Puristen kunnen het bezwaar maken dat wedstrijd-jiu-jitsu een inhoudelijke beperking geeft omdat de meest gevaarlijke (en vaak ook effectiefste) technieken niet mogen worden gebruikt. Hier staat echter tegenover dat sportief succes vaak veel positieve publiciteit genereert die er voor zorgt dat jiu-jitsu een grotere bekendheid krijgt. Jiu-jitsu is één van de oudste vechtkunsten die nu nog worden beoefend. Het jiu-jitsu werd beoefend door de samurai klasse uit de Japanse middeleeuwen. De samurai waren Japanse ridders die een Japanse edelman (shogun) diende met als hoofddoel de heer te beschermen en in oorlog te vechten op het strijdveld. Vandaar dat jiu-jitsu ook een martial art oftewel krijgskunst wordt genoemd. Het belangrijkste wapen van een samurai was zijn zwaard (katana) maar als zij in een gevecht werden ontwapend moesten ze ook verder kunnen vechten. Hiervoor is het jiu-jitsu ontwikkeld. In traditionele vormen van jiu-jitsu komen vaak verdedigingen tegen het zwaard voor.